Zofia Nałkowska. 130. rocznica urodzin i solidna porcja cytatów

Fot. Patrik Goethe, unsplash.com

Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć. Jakaś granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą.

Zofia Nałkowska, „Granica”

Dziś mam dla Was kolejną porcję cytatów. Tym razem autorstwa kobiety, która potrafiła namieszać zarówno w życiu literackim, jak i towarzyskim XX-wiecznej Warszawy. Nałkowska, bo o niej mowa, studiowała na tajnym Uniwersytecie Latającym, była uznaną pisarką, posłanką na Sejm, a do tego kobietą dość – co tu dużo mówić – kochliwą. No i mało kto wie, że jej nazwiskiem ochrzczono jeden z kraterów na Wenus. A tymczasem przed Wami 25 cytatów z jej najbardziej znanych książek.

Zofia Nałkowska cytaty:

Dom kobiet

Dla prawdziwego szczęścia warto później trochę pocierpieć. Tak, tak, za wszystko dobre w życiu trzeba drogo zapłacić! Są kobiety, które wcale szczęścia nie zaznały i nawet nie mają czego wspominać.

Myśl kończy się na mnie, myśl zaczyna się i kończy na mnie. A moje myśli trwały. Mogłam ich nie mówić, mogłam je przytrzymywać zębami – to mogłam. Ale nie mogłam ich nie myśleć.

Dzienniki

Dziwne, jakie złoża cierpienia czekają w człowieku całkiem gotowe, przeznaczone dla drugiego człowieka.

Jestem kimś, kto musi żyć powoli. Widzę wtedy urok życia, doznaję go w całości.

Świat dzieli się na smutną szlachetność i rozkoszny brud. Kobiety maja do wyboru jedno lub drugie, mężczyznom wolno swobodnie przemieszczać się od jednego do drugiego. I to jest ta rzecz, której nie mogę znieść jako największej niesprawiedliwości.

Granica

Co dla jednych jest podłogą, dla drugich jest sufitem.

Jak niedużo zostaje z człowieka, gdy odjąć od niego wszystko, co mówią o nim inni.

Jest się takim, jak myślą ludzie, nie jak myślimy o sobie my, jest się takim, jak miejsce, w którym się jest.

Leżała w łóżku, rozmyślając o tym wszystkim i nie mogąc się temu dość nadziwić. Z największym wysiłkiem, z trudnością niezmierną robiła to mozolne odkrycie, że właściwie nic już ją nie czeka, że się już nic nie stanie.

Mam teraz trudne rzeczy do przeżycia ze sobą samą. Tu mi nikt nie pomoże, nikt tu za mną nie pójdzie. Lepiej mnie tak zostawić.

Mężczyźni! Jakiś niższy gatunek ludzki, rodzaj zwierząt, które należy opanowywać, ujarzmiać, tresować, które trzeba umieć trzymać. Poświęca się temu całe życie, całą inteligencję uczucia, całą przemyślność instynktu, stwarza się nową dyscyplinę psychologiczną, pełną wskazań, norm i paragrafów – na próżno.

Może to nie jest pozór. Może wszystko jest takie, jak wygląda. I to, czym jesteśmy dla ludzi, jest ważniejsze, niż to, czym jesteśmy we własnych oczach.

Robiłaś wszystko, żeby być ze sobą w porządku. A widzisz, to nie o to chodzi. Cierpienie wcale nie jest usprawiedliwieniem.

Samotność jest złudzeniem. Myśli człowieka krążą zawsze koło innych ludzi i łączą go z ich obcym losem, który na próżno stara się odepchnąć.

Starość jest tylko dalszym ciągiem młodości.

Umiera się w byle jakim miejscu życia.

Wszystkiego się w życiu spodziewałam, ale tego, że będę stara, to nigdy.

Żyje się krótko i źle. A przy tym tylko ten jeden raz. Czy można żądać od człowieka, by dał sobie to jedno życie zniszczyć?

Medaliony

Ludzie ludziom zgotowali ten los.

W Niemczech, można powiedzieć, ludzie umieją coś zrobić – z niczego.

Niedobra miłość

Ach, gdyby był możliwy ten śmieszny gest, który jest upartą mrzonką miłości: wyjąć z wnętrza swego serce i z uśmiechem podać na wyprostowanych dłoniach! Żeby uwierzył, żeby wiedział!

Każdy bowiem ostatecznie godzi się na swoją rolę – tylko potrzebuje nieco czasu, by w nią wejść, by się z nową sytuacją oswoić.

Przecież w stosunku do każdego człowieka stajemy się, jesteśmy kimś innym. Nie po kolei, w biegu życia, ale o jednej i tej samej godzinie. Cudzy charakter jest naszego charakteru jedyną miarą.

Romans Teresy Hennert

Nikt dla niej się nie poświęcał, nikomu nie była za nic wdzięczna. To była niezależność. uważała ja za moralne źródło siły, dającej jej żyć – i jeszcze życiem się cieszyć.

Węże i róże

Nie lubi się ludzi, którym wyrządziło się krzywdę. Ma się żal do nich, że byli przyczyną tego, co nas zawstydza, chociaż w istocie byli tylko pretekstem.