Albert Camus: 33 cytaty na trudne czasy

7 listopada 1913 roku urodził się Albert Camus – pisarz, dramaturg, eseista, laureat Nagrody Nobla. I chociaż większości z Was kojarzy się pewnie wyłącznie jako autor „Dżumy” (w porywach jeszcze „Obcego”), to chciałabym, żebyście poznali go także z innej strony. Stąd 33 wyselekcjonowane cytaty. Oby czytanie ich było dla Was największą przyjemnością!

Być wolnym to móc nie kłamać.

Człowiek bawi się w nieśmiertelnego i po kilku tygodniach nie wie nawet, czy dociągnie do jutra.

Człowiek jest jedynym stworzeniem, które nie zgadza się być tym, czym jest.

Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego, co się liczy.

Człowiek jest taki, drogi panie, ma dwie twarze: nie może kochać nie kochając siebie.

Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

Dopiero w samym środku zimy przekonałem się, że noszę w sobie niepokonane lato.

Gdy się zobaczyło tylko raz piękno szczęścia na twarzy ukochanej osoby, wiadomo już, że dla człowieka nie może być innego powołania, jak wzbudzanie tego światła na twarzach otaczających nas ludzi.

Jedyne lekarstwo dla znużonych życiem w gromadzie: życie w wielkim mieście. To jedyna pustynia, jaka jest dziś dostępna.

Jestem dziwnie zmęczony nie tym, że mówiłem, ale na samą myśl o tym, co muszę jeszcze powiedzieć.

Każda radość budzi w nas pragnienie innej radości.

Każdy nosi w sobie dżumę, nikt bowiem nie jest od niej wolny. I trzeba czuwać nad sobą nieustannie, żeby w chwili roztargnienia nie tchnąć dżumy w twarz drugiego człowieka.

Kiedy ciało jest smutne, serce powoli umiera.

Kochać to zgadzać się na to, by się starzeć z drugim człowiekiem.

Kocham noc i niebo, o wiele bardziej niż ludzkich bogów.

Łatwiej jest zburzyć niż zbudować.

Nic w świecie nie jest warte, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha.

Nie każdy musi być wielkim człowiekiem. Być człowiekiem to już bardzo dużo.

Powiem panu wielką tajemnicę, drogi przyjacielu. Niech pan nie czeka na sąd ostateczny. Sąd ostateczny jest co dzień.

Prawdziwa miłość jest czymś wyjątkowym, zdarza się mniej więcej dwa albo trzy razy na wiek. Poza tym jest próżność lub nuda.

Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić. Nie idź przede mną, bo mogę za Tobą nie nadążyć. Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem.

Przyzwyczajenie się do rozpaczy jest gorsze niż sama rozpacz.

Raczej umrzeć stojąc niż żyć na kolanach.

Szkoła przygotowuje dzieci do życia w świecie, który nie istnieje.

Tak kochamy marzenia, że boimy się je realizować.

Trzeba walczyć w taki czy inny sposób i nie padać na kolana.

W ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę.

W miarę czekania przestaje się już czekać.

Wolność to nic więcej, niż szansa na bycie lepszym.

Zawsze znajdzie się odpowiednia filozofia do braku odwagi.

Zwątpiwszy w miłość i cnotę, zostaje jeszcze rozpusta.

Żyć to znaczy nie rezygnować.

Źle nazwać rzeczy to powiększać nieszczęścia świata.


fot. Samuel Zeller/unsplash.com
Subscribe
Powiadom o
guest
6 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
Lisa

Mój osobisty ulubiony, który swego czasu miałam zapisany na okładce zeszytu z polskiego:
„Trzeba tylko iść naprzód w ciemnościach, trochę na oślep, i próbować czynić dobrze.”- I to chyba właśnie o to w tym wszystkim chodzi :)

Ania Piwowarczyk

„Dopiero w samym środku zimy przekonałem się, że noszę w sobie niepokonane lato.” – bardzo.

Kasia Wróbel

Autor szkolnej lektury jednak może być super <3