Na zdj. kadr z filmu „Noc w muzeum 2”, reż. Shawn Levy
Największą zaletą muzeum było to, że wszystko tam stało zawsze na tym samym miejscu. Nic nigdy nie przesuwano. Mogłeś wracać sto tysięcy razy i zawsze Eskimos dopiero co złowił swoje dwie ryby, ptaki były w drodze na południe, sarny piły u wodopoju, miały śliczne, smukłe nogi, a Indianka z obnażoną piersią wciąż tkała ten sam kilim.
Jerome David Salinger, „Buszujący w zbożu”
Nie bywam w muzeach, nie mam do nich cierpliwości. Wymagają czasu, uwagi, skupienia. Ja żyję w biegu. Przyzwyczajona do pędu, do wielkiego miasta. Do tego, że stale coś torpeduje mi zmysły. Muzeum jest inne. Ciche, spokojne. Zwykle zimne i duże. Idealne, żeby myśleć, a przecież my, dzieciaki kultury instant, nie lubimy myśleć. Lubimy działać. Szybko i mocno, bo jak nie, to lepiej wcale.
I nagle pojawia się taka akcja. Już jutro, w nocy z 17 na 18 maja, kolejny raz rusza noc muzeów. Taka jedna noc w roku, kiedy drzwi muzeów nie zamykają się do białego rana. Kiedy można zobaczyć wszystkie ekspozycje, poszwendać się z przyjaciółmi, zwiedzić masę miejsc za darmoszkę. To piękne, że ktoś tak nam przybliża kulturę. Że mówi: „pójdź za mną”, a my ochoczo idziemy.
Tylko szkoda, że to na dłużej nie działa. Że nie wrócimy więcej do tych muzeów, tak jak nie wracamy do naszych pierwszych miłości. Że poczujemy się wyjątkowo, zachłystując się tą sztuką, ale rano otrzeźwiejemy z zachwytu. I nawet kac nie zaprzątnie nam głowy.
Jasne, że doceniam ideę. Że to dobry sposób na spędzenie nocy, lepszy nawet niż słuchanie gry na gitarze. Problem jednak w tym, że to jednorazowy strzał. Że muzeum już dzisiaj nie działa. Że potrzebujemy, jak nam zmysły dopierdala, zamiast otępiać, jak mówi Ola z „Hardkor Disko”. I to się tak prędko nie zmieni.
To natomiast, co mi robi zmarszczki na czole oraz wygina buzię w podkówkę, to ta wspomniana darmoszka. Ta kultura, rozpaczliwie zwołująca do siebie odbiorców. Trochę jak Rejtan, rzucający się na podłogę i rozdzierający na piersi koszulę, a trochę jak nachodzący nas świadek Jehowy. Może tylko ja mam z tym problem. Może jestem z pokolenia, które uważa, że są loty, których się nie obniża. Nawet, jeśli trwanie w raz obranym kursie może roztrzaskać nam dziób.
Bo wiecie. Za darmo to może być sos teriyaki dołączany do weekendowego wydania gazety. Próbka szamponu do włosów. Słoiki od babci. Kosz od kumpla z roboty. Za inne rzeczy powinno się jednak płacić.
No ej! Nie mówmy źle o darmoszce. W takim Londynie na przykład muzea są za darmo i nikt nie mówi, że obniżanie lotów.
A z tą ciszą i kontemplacją w zimnym i dużym nie tyczy się Luwru: słit focia z Moną Lisą (taki „must do”), wyścigi na wózkach inwalidzkich z muzealnej wypożyczalni, szum i napierdalanie zmysłów nie tylko przez sztukę. Polecam.
A na noc muzeów znów się nie wybiorę, bo znów nie będzie mnie tego dnia w mieście.
ja bardzo chciałam, ale trochę się plany zmieniły. chociaż byłam raz, kilka lat temu, i było właśnie jak w Luwrze. nie przypominało to muzeum, tylko jakiś zatłoczony bazar tudzież market w święta. i kontemplowanie dzieł sztuki było jedną z ostatnich rzeczy, jakie ludzie robili. a o darmoszce mówię źle, bo jakoś na kino i burgery to kasę mamy. no i dlaczego kina nie robią darmowych seansów? albo w maku nie rozdają frytek i coli do tego? bo świetnie sobie radzą i bez takich akcji. i ja bym takiego świata sobie życzyła – żeby kultura też sobie dobrze radziła, bez konieczności… Czytaj więcej »
Takie spędy jak Noc muzeuów nie sprzyjają zwiedzaniu. Darmoszka jest jednak nie tylko wtedy, więc jeśli ktoś chce naprawdę obejrzeć, to znajdzie okazję ;) A poza wszystkim – to mamy wybór – ktoś woli burgera i disko, a ktoś muzeum i herbatę. Dlaczego większość zadowala się kotletem – to już chyba prosty wniosek z piramidy Maslowa. Wiem jedno, zwiedzanie zawsze przynosi niespodzianki, np. takie jak królewna Śnieżka w szklanej trumnie (czyli relikwie św. Mundycji), którą spotkałem w pewnym niemieckim kościele ;) Trzeba tylko poszukać :)
Według mnie Noc Muzeów nie jest rozpaczliwym wołaniem o to uwagę widzów, lecz zwykłą akcją promocyjną. Tak jak jedzenie za pół ceny i inne. Byłam kilka razy i dobrze to wspominam. Nie zgodzę się również ze stwierdzeniem, że do muzeum się chodzi ten jeden jedyny raz i nigdy więcej. Niektóre muzea, te, co mnie interesują, a w których co jakiś czas zmienia się ekspozycja, odwiedziłam kilka razy, poważnie. Wystarczy znaleźć to, co nas zainteresuje.