Ludzie miewają wiele głupich pomysłów. Jedni decydują się skakać pijani przez płonące hula-hop, inni łapią pokemony przed bramą obozu w Auschwitz, jeszcze inni decydują się studiować dziennikarstwo. Żeby nie było – do tych ostatnich sama także się zaliczałam. I dlatego dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam, dlaczego to jest złe.
Sama z dziennikarstwa uciekłam dopiero na początku czwartego roku, bo raz, że znalazłam pracę na cały etat w redakcji, a dwa, że miałam już magistra z innego kierunku, a tutaj szczęśliwie obroniłam licencjat. Te trzy lata wystarczyło mi jednak, by utwierdzić się w przekonaniu, że te studia może i mają jakieś swoje plusy, ale brak im jednego, który krótko można by określić jako SENS.
Oczywiście, każdy ma niezbywalne prawo do zmarnowania sobie życia i nic mi do tego, jakie studia w tym celu wybierze. O samym sensie studiowania oraz zdawania matury pisałam Wam już wcześniej. Tekst o tym, czy warto być dziennikarzem, także znajduje się już na blogu, a w nim – trzy mało optymistyczne opowiastki. Ponieważ jednak zasypujecie mnie pytaniami o to, jak z tym dziennikarstwem jest, spróbuję Was do niego zniechęcić. Na 7 różnych sposobów.
DLACZEGO NIE WARTO STUDIOWAĆ DZIENNIKARSTWA?
1. TE STUDIA NIE UCZĄ WARSZTATU
Zabawne, prawda? Bo i co przede wszystkim powinien umieć dziennikarz? No oczywiście, że pisać. Dlatego tym mocniej byłam zdziwiona, że warsztat dziennikarski pojawił się tylko na jednym semestrze, do tego w postaci… 1,5 godziny. Tygodniowo. Nie dziennie. Każdy z nas miał napisać na nim po dwa małe teksty. To teraz zastanówcie się, czy na napisanie dwóch małych tekstów rzeczywiście potrzebujecie kilku lat. A następnie wyobraźcie sobie, że trafiacie do redakcji, w której na start ktoś chce od Was 10 newsów. W 5 godzin. I na każde Wasze „ale” reaguje tak:
2. MASZ ZAJĘCIA GŁÓWNIE Z TEORETYKAMI
O ile na prywatnych uczelniach może i większość kadry stanowią praktycy, o tyle na tych państwowych uczyć Cię będą głównie ludzie, którzy ten zawód znają z… książek. Wiesz, czytali o nim. Pewnie jakieś 30 lat temu. Z całym szacunkiem dla ich tęgich głów, ale rzeczy, jakie potrafili mi opowiadać moi prowadzący, miały niekiedy tyle wspólnego z rzeczywistością, co peron 9 i 3/4 z Harry’ego Pottera. W efekcie na tych studiach nie uczysz się ani aktualnej teorii, ani sensownej praktyki. Jesteś, bo jesteś. A ilekroć zadajesz sobie pytanie „po co”, wyglądasz mniej więcej tak:
3. STUDIA NIE SĄ CI DO NICZEGO POTRZEBNE
Dziennikarzem może być każdy, kto umie pisać. Nieważne, czy skończył filologię angielską, psychologię, ekonomię, ogrodnictwo czy budowę maszyn. Ba, ktoś taki już na dzień dobry jest kilka kroków przed Tobą, bo ma specjalistyczną wiedzę z dziedziny, w której się kształcił. Ty nie masz nic. Masz mgliste pojęcie o świecie mediów, które dałoby Ci regularne czytanie książek, internetu albo chociaż prasy. I żadnej specjalizacji, która pozwoliłaby Ci zyskać miano eksperta. Dlatego do jakiej redakcji nie trafisz, starasz się robić dobrą minę i udawać, że się na czymkolwiek znasz. I w efekcie wyglądasz tak:
4. TRUDNO CI BĘDZIE ZNALEŹĆ PRACĘ W ZAWODZIE
Zapotrzebowanie na dziennikarzy jest dziś równie duże, jak na dinozaury. Ba, te drugie ktokolwiek może uznać jeszcze za interesujące. Mimo to większość uczelni przyjmuje co roku po 100, 200 studentów na ten jeden, nikomu niepotrzebny kierunek. Jak myślicie, ile musielibyśmy mieć w Polsce redakcji, żeby wszyscy ich absolwenci mogli znaleźć pracę? Pewnie tyle, co aptek czy piekarni. Dlatego większości z Was i tak przyjdzie szybko pożegnać się z marzeniami, złapać pierwszą lepszą pracę, a swoim dawnym planom na przyszłość pomachać mniej więcej tak:
5. ZAPOMNIJ O ETACIE I GODZIWEJ PENSJI
Chcesz dobrze zarabiać? To idź sprzedawać zegarki. W mediach kasy nie ma – chyba, że jest się seksowną pogodynką albo od razu naczelnym „Faktu”. Cała reszta zarabia pieniądze tak smutne, że wstyd przyznać się w towarzystwie. Pewnie, że ktoś powie, że dwa tysiące złotych to spoko, jak na start. Ale teraz zastanów się, ile ten start ma trwać. Bo ja znam ludzi w wieku moich rodziców, którzy wciąż mają niewiele więcej. A do tego pracują na śmieciowych umowach, bo przecież media to jeden z ostatnich zawodów, w których ktokolwiek etat im da. Dlatego nie zdziw się, jeśli i Twoje próby wyproszenia gdziekolwiek umowy o pracę będą wyglądały tak:
6. ZAPOMNIJ O WIECZORACH I WOLNYCH WEEKENDACH
Redakcja to nie fabryka, tu nie odbijasz się kartą i nie zapominasz o robocie równo z wybiciem godziny siedemnastej. Dyżury możesz mieć 7 dni w tygodniu, 24 godziny na dobę. I nie ma czegoś takiego jak „jestem już po pracy”. Skończyłeś zmianę o dwudziestej drugiej, ale w USA rozpętała się strzelanina? Zanim zdążysz zdjąć buty, znowu będziesz siadać do kompa. Niestety, ale w mediach obowiązuje nielimitowany czas pracy – piszesz wtedy, kiedy coś się dzieje, a nie wtedy, kiedy wskazywałaby na to zegarek. Zaś prosząc szefa o możliwość szybszego zerwania się z dyżuru, musisz wyglądać mniej więcej tak:
7. LAPTOPA OD RAZU PRZYSPAWAJ SOBIE DO RAMIENIA
Nawiązując do punktu poprzedniego – nigdy nie wiesz, kiedy coś się wydarzy. Wypadki, wybuchy, strzelaniny, ataki – pod tym względem świat nigdy nie śpi. O ile nie prowadzisz pisemek w stylu „Życia Ciechocinka”, jesteś na wiecznym czuwaniu – telefon zawsze może zadzwonić, w wiadomościach zawsze możesz zobaczyć czerwony pasek. I nie ma wtedy, że boli. Sama pamiętam lata, kiedy nawet na piwo czy basen chodziłam z laptopem. Co mi to dało? Chyba tylko wyrobione mięśnie. A i to tylko w jednej ręce. I nawet dziś miewam dni, gdy wyglądam tak:
***
Na koniec przepraszam tych z Was, którym w tym momencie zburzyłam marzenia. Ale prawda jest taka, że dziennikarzem możecie być po każdym studiach, a te są nudne, nieprzydatne i rozleniwiające. Dlatego jeśli ktoś mówi mi, że idzie na nie po wiedzę, dobry zawód czy warsztat, niezmiennie reaguję tak:
właśnie dostałam strzała w pysk, ale bardzo dziękuję za ten tekst! mam jeszcze rok, żeby znaleźć inny kierunek, który będzie mnie interesował co najmniej tak, jak dziennikarstwo zanim przeczytałam, co masz na ten temat do powiedzenia. miłego wieczoru! :)
dzięki! trzymam kciuki, żeby udało Ci się wybrać coś sensowniejszego. a jeśli się mocno upierasz, możesz dobrać dziennikarstwo jako drugi kierunek, jak już się na pierwszym ogarniesz – sama tak zrobiłam i w takim układzie ma to jeszcze jakiś sens. ;)
Przedwczoraj obroniłem licencjat z dziennikarstwa :) Wszystko co piszesz to święta prawda, ale myślę, że to całkiem fajny kierunek dla kogoś, kto generalnie wie co by chciał robić, ale żadne konkretne studia nie są mu do tego potrzebne. Ważne, żeby nie przesiedzieć tych 3 czy 5 lat siedząc na wykładach i czekając na cuda na kiju. Na tym kierunku nikt nikogo za rączkę nie prowadzi, ale też nie wymagane jest poświęcanie życia na naukę czy w ogóle cokolwiek. Trochę taki zapychacz, ale nie żałuję, bo to chyba najprzyjemniejszy zapychacz wśród kierunków. 3 lata szybko minęły. Jeżeli już ktoś idzie na… Czytaj więcej »
Przede wszystkim, gratuluję! ;) I tak, pełna zgoda, że jak się wiele nie oczekuje, to jest spoko – mnie np. udało się dzięki temu studiować dwa kierunki dziennie i pracować :) Gdyby obydwa były wymagające, chodziłabym pewnie po ścianie. ;)
u siebie, na kulturoznawstwie międzynarodowym, miałam fakultet z dziennikarstwa i przez semestr musiałam napisać chyba 5 depesz, komentarze prasowe i felieton na zaliczenie. przedmiot był przyjemny, zapisałam się na niego tylko po to by nie mieć okienka, ale ostatecznie w następnym semestrze trafiłam na praktyki do jednej z gazet i na wstępie spytali się mnie tylko czy wiem czym jest lead. tyle ode mnie wymagali :P choć nigdy nie planowałam pracować jako dziennikarz, musiałam tylko gdzieś zrobić praktyki ;)
hah, my w jednej redakcji też zaczynaliśmy od „a wiesz, czym jest lead?” <3 i pytaliśmy o to nawet dzieci po dziennikarstwie. wychodząc oczywiście z założenia, że tam NAPRAWDĘ niczego nie uczą. :)